LXI. Vápnakenningar ok herklæða

Vápn ok herklæði skal kenna til orrostu ok til Óðins ok valmeyja ok herkonunga, kalla hjálm hött eða fald, en brynju serk eða skyrtu, en skjöld tjald, ok skjaldborgin er kölluð höll ok ræfr, veggr ok gólf. Skildir eru kallaðir ok kenndir við herskip, sól eða tungl eða lauf eða blik eða garðr skipsins. Skjöldr er ok kallaðr skip Ullar eða kennt til fóta Hrungnis, er hann stóð á skildi. Á fornum skjöldum var títt at skrifa rönd þá, er baugr var kallaðr, ok eru við þann baug skildir kenndir. Höggvápn, öxar eða sverð, er kallat eldar blóðs eða benja. Sverð heita Óðins eldar, en öxar kalla menn trollkvinna heitum ok kenna við blóð eða benjar eða skóg eða við. Lagvápn eru vel kennd til orma eða fiska. Skotvápn eru mjök kennd til hagls eða drífu eða rotu. Öllum þessum kenningum er marga lund breytt, því at þat er flest ort í lofkvæðum, er þessar kenningar þarf við. Svá kvað Víga-Glúmr:

164.
Lattisk herr með höttu
Hangatýs at ganga,
þóttit þeim at hætta
þekkiligt, fyr brekku.

Svá kvað Einarr skálaglamm:

165.
Hjalmfaldinn bauð hildi
hjaldrörr ok Sigvaldi,
hinn er fór í gný Gunnar,
gunndjarfr Búi, sunnan.

Róða serkr, sem Tindr kvað:

166.
Þá er hringfáum Hanga
hrynserk, viðum brynju
hruðusk riðmarar Róða
rastar, varð at kasta.

Hamðis skyrta, sem Hallfreðr kvað:

167.
Ólítinn brestr úti
unndýrs frömum runnum
hart á Hamðis skyrtum
hryngráp Egils vápna.

Sörla föt, enn sem hann kvað:

168.
Þaðan verða föt fyrða,
fregn ek görla þat, Sörla
rjóðask björt í blóði
benfúr méil-skúrum.

[Hlakkar tjöld], sem Grettir kvað:

169.
Heldu Hlakkar tjalda
hefjendr saman nefjum
Hildar veggs ok hjuggusk
hregg-Nirðir til skeggjum.

Róða ræfr, sem Einarr kvað:

170.
Eigi þverr fyrir augna
Óðs beðvinu Róða
ræfrs, eignisk sá, regni
ramsvell, konungr elli.

Hildar veggr, sem kvað Grettir ok áðr er ritat. Skipsól, sem Einarr kvað:

171.
Leyg rýðr ætt á ægi
Óláfs skipa sólar.

Hlýrtungl, sem Refr kvað:

172.
Dagr var fríðr, sá er fögru
fleygjendr alinleygjar
í hangferil hringa
hlýrtungli mér þrungu.

Garðr skips, sem hér er:

173.
Svá skaut gegn í gögnum
garð steinfarinn barða,
sá var, gnýstærir geira,
gunnar æfr, sem næfrar.

Askr Ullar, sem Þjóðólfr kvað:

174.
Ganga él of yngva
Ullar skips með fullu,
þar er samnagla siglur
slíðrdúkaðar ríða.

Ilja blað Hrungnis, sem Bragi kvað:

175.
Vilið, Hrafnketill, heyra,
hvé hreingróit steini
Þrúðar skal ek ok þengil
þjófs ilja blað leyfa?

Bragi skáld kvað þetta um bauginn á skildinum:

176.
Nema svá at góð ins gjalla
gjöld baugnafaðs vildi
meyjar hjóls inn mæri
mögr Siguðar Högna.

Hann kallaði skjöldinn Hildar hjól, en bauginn nöf hjólsins. Baugjörð, sem Hallvarðr kvað:

177.
Rauðljósa sér ræsir,
rít brestr sundr in hvíta,
baugjörð brodda ferðar,
bjúgrennd, í tvau fljúga.

Svá er enn kveðit:

178.
Baugr er á beru sæmstr,
en á boga örvar.

Sverð er Óðins eldr, sem Kormákr kvað:

179.
Svall, þá er gekk með gjallan
Gauts eld, hinn er styr belldi,
glaðfæðandi Gríðar,
gunnr. Komsk Urðr ór brunni

Hjálms eldr, sem kvað Úlfr Uggason:

180.
Fullöflug lét fjalla
fram haf-Sleipni þramma
Hildr, en Hrofts of gildar
hjalmelda mar felldu.

Brynju eldr, sem kvað Glúmr Geirason:

181.
Heinþynntan lét hvína
hryneld at þat brynju
foldar vörðr, sá er fyrðum
fjörn-harðan sik varði.

Randar íss ok grand hlífar, sem Einarr kvað:

182.
Ráðvöndum þá ek rauðra
randa ís at vísa,
grand berum hjalms í hendi,
hvarmþey drifinn Freyju.

Öx heitir trollkona hlífa, sem Einarr kvað:

183.
Sjá megu rétt, hvé, Ræfils
ríðendr, við brá Gríðar
fjörnis fagrt of skornir,
foldviggs, drekar liggja.

Spjót er ormr kallat, sem Refr kvað:

184.
Kná myrkdreki marka
minn, þar er ýtar finnask,
æfr á aldar lófum
eikinn borðs at leika.

Örvar eru kallaðar hagl boga eða strengjar eða hlífa eða orrostu, sem Einarr kvað skálaglamm:

185.
Brak-Rögnir skók bogna,
barg óþyrmir varga,
hagl ór Hlakkar seglum,
hjörs, rakkliga fjörvi.

Ok Hallfreðr:

186.
Ok geir-Rótu götvar
gagls við strengjar hagli
hungreyðöndum hanga
hléðut járni séðar.

Ok Eyvindr skáldaspillir:

187.
Lítt kváðu þik láta,
landvörðr, er brast, Hörða,
brynju hagl í benjum,
bugusk almar, geð falma.

 

LXII. Frá Hjaðningavígum

Orrosta er kölluð Hjaðninga veðr eða él ok vápn Hjaðninga eldr eða vendir, en saga er til þess.
Konungr sá, er Högni er nefndr, átti dóttur, er Hildr hét. Hana tók at herfangi konungr sá, er Heðinn hét Hjarrandason. Þá var Högni konungr farinn í konunga stefnu. En er hann spuðri, at herjat var í ríki hans ok dóttir hans í braut tekin, þá fór hann með sínu liði at leita Heðins ok spurði til hans, at hann fór norðr með landi. Þá er Högni konungr kom í Nóreg, spurði hann, at Heðinn hafði siglt vestr of haf. Þá siglir Högni eftir honum allt til Orkneyja, ok er hann kom þar, sem heitir Háey, þá var þar fyrir Heðinn með lið sitt.
Þá fór Hildr á fund föður síns ok bauð honum men at sætt af hendi Heðins, en í öðru orði sagði hon, at Heðinn væri búinn at berjast ok ætti Högni af honum engrar vægðar ván. Högni svarar stirt dóttur sinni. En er hon hitti Heðin, sagði hon honum, at Högni vildi enga sætt, ok bað hann búast til orrostu, ok svá gera þeir hvárirtveggju, ganga upp á eyna ok fylkja liðinu.
Þá kallar Heðinn á Högna, mág sinn, ok bauð honum sætt ok mikit gull at bótum.
Þá svarar Högni: "Of síð bauttu þetta, ef þú vill sættast, því að nú hefi ek dregit Dáinsleif, er dvergarnir gerðu, er mannsbani skal verða, hvert sinn er bert er, ok aldri bilar í höggvi ok ekki sár grær, ef þar skeinist af."
Þá mælti Heðinn: "Sverði hælir þú þar, en eigi sigri. Þat kallak gott hvert, er dróttinhollt er."
Þá hófu þeir orrostu þá, er Hjaðningavíg er kallat, ok börðust þann dag allan, ok at kveldi fóru konungar til skipa. En Hildr gekk of nóttina til valsins ok vakði upp með fjölkynngi alla þá, er dauðir váru. Ok annan dag gengu konungarnir á vígvöllinn ok börðust ok svá allir þeir, er fellu inn fyrra daginn. Fór svá sú orrosta hvern dag eftir annan, at allir, þeir er fellu, ok öll vápn, þau er lágu á vígvelli, ok svá hlífar, urðu, at grjóti. En er dagaði, stóðu upp allir dauðir menn ok börðust, ok öll vápn váru þá nýt. Svá er sagt í kvæðum, at Hjaðningar skulu svá bíða ragnaröks. Eftir þessi sögu orti Bragi skáld í Ragnars drápu loðbrókar.

 

LXIII. Orrosta kennd til Óðins

Orrosta er veðr Óðins, sem fyrr er ritat. Svá kvað Víga-Glúmr:

188.
Rudda ek sem jarlar,
orð lék á því, forðum
með veðrstöfum Viðris
vandar mér til landa.

Viðris veðr er hér kallat orrusta, en vöndr vígs sverðit, en menn stafir sverðsins. Hér er bæði orrosta ok vápn haft til kenningar mannins. Þat er rekit kallat, er svá er ort. Skjöldr er land vápnanna, en vápn er hagl eða regn þess lands, ef nýgervingum er ort.

 

LXIV. Skipskenningar

Hvernig skal kenna skip? Svá, at kalla hest eða dýr eða skíð sækonunga eða sævar eða skipreiða eða veðrs. Báru fákr, sem Hornklofi kvað:

189.
Hrjóðr lét hæstrar tíðar
harðráðr skipa börðum
báru fáks ins bleika
barnungr á lög þrungit.

Geitis marr, svá kvað Erringar-Steinn:

190.
En þótt ófrið sunnan
öll þjóð segi skaldi,
hlöðum Geitis mar grjóti,
glaðir nennum vér, þenna.

Sveiða hreinar:

191.
Súðlöngum komt sveiða,
sunds liðu dýr frá grundu,
sigrakkr, Sölsa bekkjar,
Sveins mögr, á tröð hreinum.

Svá kvað Hallvarðr. Hér er ok kölluð sunds dýr ok særinn Sölsa bekkr. Svá kvað Þórðr Sjáreksson:

192.
Sveggja lét fyr Siggju
sólborðs goti norðan.
Gustr skaut Gylfa rastar
glaumi suðr fyr Aumar
En slóðgoti síðan
sæðings fyr skut bæði,
hestr óð lauks fyr Lista,
lagði Körmt ok Agðir.

Hér er skip kallat sólborðs hestr ok sær Gylfa land, sæðings slóð særinn ok hestr skipit ok enn lauks hestr. Laukr heitir siglutré. Ok enn sem Markús kvað:

193.
Fjarðlinna óð fannir
fast vetrliði rastar.
Hljóp of húna gnípur
hvals rann íugtanni.
Björn gekk fram á fornar
flóðs hafskíða slóðir.
Skúrörðigr braut skorðu
skers glymfjötur bersi.

Hér er skip kallat björn rasta. Björn heitir vetrliði ok íugtanni ok bersi, ok björn skorðu er hér kallat. Skip er ok kallat hreinn, svá kvað Hallvarðr, sem áðr er ritat, ok hjörtr, sem kvað Haraldr konungr Sigurðarson:

194.
Sneið fyr Sikiley víða
súð, várum þá prúðir.
Brýnt skreið vel til vánar
vengis hjörtr und drengjum.

Ok elgr, sem Einarr kvað:

195.
Baugs, getr með þér þeygi,
þýðr, drengr vera lengi,
elg búum flóðs, nema fylgi,
friðstökkvir, því nökkut.

Otr, sem Máni kvað:

196.
Hvat munt hafs á otri,
hengiligr, með drengjum,
karl, því at kraftr þinn förlask,
kinngrár, mega vinna?

Vargr, sem kvað Refr:

197.
En hoddvönuðr hlýddi,
hlunnvitnis em ek runni
hollr til hermðar-spjalla
heinvandils, Þórsteini.

Ok oxi. Skip er kallat skíð eða vagn eða reið. Svá kvað Eyjólfr dáðaskáld:

198. Meita fór at móti
mjök síð of dag skíði
ungr með jöfnu gengi
útvers frömum hersi.

Svá kvað Styrkárr Oddason:

199.
Ok eft ítrum stökkvi
ók Högna lið vögnum
hlunns á Heita fannir
hyrjar flóðs af móði.

Ok sem Þorbjörn kvað:

200.
Hafreiðar var hlæðir
hlunns í skírnar brunni,
Hvíta-Krists sá er hæsta
hoddsviptir fekk giftu.

 

LXV. Kristskenningar

Hvernig skal Krist kenna? Svá, at kalla hann skapara himins ok jarðar, engla ok sólar, stýranda heims ok himinríkis ok engla, konung himna ok sólar ok engla ok Jórsala ok Jórdánar ok Gríklands, ráðandi postula ok heilagra manna. Forn skáld hafa kennt hann við Urðarbrunn ok Róm, sem kvað Eilífr Guðrúnarson:

201.
Setbergs, kveða sitja
sunnr at Urðarbrunni,
svá hefir rammr konungr remmðan
Róms banda sig löndum.

Svá kvað Skafti Þóroddsson:

202.
Máttr er munka dróttins
mestr, aflar goð flestu.
Kristr skóp ríkr ok reisti
Rúms höll veröld alla.

Himna konungr, sem Markús kvað:

203.
Gramr skóp grund ok himna
glyggranns sem her dyggvan,
einn stillir má öllu
aldar Kristr of valda.

Svá kvað Eilifr kúlnasveinn:

204.
Hróts lýtr helgum krúzi
heims ferð ok lið beima.
Sönn er en öll dýrð önnur
einn sólkonungr hreinni.

Máríu sonr, enn sem Eilífr kvað:

205.
Hirð lýtr himna, dýrðar,
hvein Máríu sveini,
mátt vinnr mildingr dróttar,
maðr er hann ok goð, sannan.

Engla konungr, enn sem Eilífr kvað:

206.
Máttr er en menn of hyggi
mætr goðs vinar betri.
Þó er engla gramr öllu
örr helgari ok dýrri.

Jórdánar konungr, sem kvað Sighvatr:

207.
Endr réð engla senda
Jórdánar gramr fjóra,
fors þó hans á hersi
heilagt skoft, ór lofti.

Grikkja konungr, sem Arnórr kvað:

208.
Bænir hefi ek fyr beini
bragna falls við snjallan
Grikkja vörð ok Garða.
Gjöf launak svá jöfri.

Svá kvað Eilífr kúlnasveinn:

209.
Himins dýrð lofar hölða,
hann er alls konungr, stilli.

Hér kallaði hann fyrst Krist konung manna ok annat sinn alls konung. Enn kvað Einarr Skúlason:

210.
Lét, sá er landfolks gætir,
líknbjartr himinríki
umgeypnandi opna
alls heims fyr gram snjöllum.

 

LXVI. Konungakenningar og fyrirmanna

Þar koma saman kenningar, ok verðr sá at skilja af stöð, er ræðr skáldskapinn, um hvárn kveðit er konunginn, því at rétt er at kalla Miklagarðskeisara Grikkjakonung, ok svá þann konung, er ræðr Jórsalalandi, at kalla Jórsalakonung, svá ok at kalla Rómskonung Rómaborgarkeisara, eða Englakonung, þann er Englandi ræðr. En sú kenning, er áðr var ritat, at kalla Krist konung manna, þá kenning má eiga hverr konungur. Konunga alla er rétt at kenna svá at kalla þá landráðendr eða landsvörðu eða landssæki eða hirðstjóra eða vörð landsfólks. Svá kvað Eyvindr skáldaspillir:

211.
Farmatýs
fjörvi næmðu
jarðráðendr
á Öglói.

Ok sem Glúmr kvað Geirason:

212.
Hilmir rauð und hjalmi
heina laut á Gautum.
Þar varð í gný geira
grundar vörðr of fundinn.

Sem Þjóðólfr kvað:

213.
Hár skyli hirðar stjóri
hugreifr sonum leifa
arf ok óðaltorfu,
ósk mín er þat, sína.

Sem Einarr kvað:

214.
Snáks berr fald of fræknu
folkvörðr, konungs Hörða
frama telr greppr fyr gumnum,
geðsnjallr skarar fjalli.

Rétt er ok um hann konung, er undir honum eru skattkonungar, at kalla hann konung konunga. Keisari er æðstr konunga, en þar næst er konungr sá, er ræðr fyrir þjóðlandi, jafn í kenningum öllum hverr við annan í skáldskap. Þar næst eru þeir menn, er jarlar heita eða skattkonungar, ok eru þeir jafnir í kenningum við konung, nema eigi má þá kalla þjóðkonunga, er skattkonungar eru. Ok svá kvað Arnórr jarlaskáld of Þorfinn jarl:

215.
Nemi drótt, hvé sjá sótti
snarlyndr konungr jarla.
Eigi þraut við ægi
ofvægjan gram bægja.

Þar næst eru í kenningum í skáldskap þeir menn, er hersar heita. Kenna má þá sem konung eða jarl, svá at kalla þá gullbrjóta ok auðmildinga ok merkismenn ok fólksstjóra eða kalla hann oddvita liðsins eða orrostu, fyrir því at þjóðkonungr hverr, sá er ræðr mörgum löndum, þá setr hann til landstjórnar með sér skattkonunga ok jarla at dæma landslög ok verja land fyrir ófriði í þeim löndum, er konungi liggja fjarri, ok skulu þeir dómar ok refsingar vera þar jafnréttir sem sjálfs konungs. En í einu landi eru mörg heruð, ok er þat háttr konunga at setja þar réttara yfir svá mörg heruð sem hann gefr til valds, ok heita þeir hersar eða lendir menn í danskri tungu, en greifar í Saxlandi, en barúnar í Englandi. Þeir skulu ok vera réttir dómarar ok réttir landvarnarmenn yfir því ríki, er þeim er fengit til stjórnar. Ef eigi er konungr nær, þá skal fyrir þeim merki bera í orrostum, ok eru þeir þá jafnréttir herstjórar sem konungar eða jarlar. Þar næst eru þeir menn, er hölðar heita. Þat eru búendr þeir, er gildir eru at ættum ok réttum fullum. Þá má svá kenna at kalla þá veitanda fjár ok gætanda ok sætti manna. Þessar kenningar megu ok eiga höfðingjar. Konungar ok jarlar hafa til fylgðar með sér þá menn, er hirðmenn heita ok húskarlar, en lendir menn hafa ok sér handgengna menn, þá er í Danmörku ok í Svíðjóð eru hirðmenn kallaðir, en í Nóregi húskarlar, ok sverja þeir þó eiða svá sem hirðmenn konungum. Húskarlar konunga váru mjök hirðmenn kallaðir í forneskju. Svá kvað Þorvaldr blönduskáld:

216.
Konungr heill ok svá snjallir
sókn-örr, við lof görvan
óð hafa menn í munni
mínn, húskarlar þínir.

Þetta orti Haraldr konungr Sigurðarson:

217.
Fullafli bíðr fyllar,
finn ek oft at drífr minna,
hilmis stóls, á hæla
húskarla lið jarli.

Hirðmenn ok húskarla höfðingja má svá kenna at kalla þá inndrótt eða verðung eða heiðmenn. Svá kvað Sighvatr:

218.
Þat frá ek víg á vatni
verðung jöfurs gerðu,
nadda él en, nýla,
næst tel ek engi in smæstu.

Ok enn þetta:

219.
Þági var sem þessum
þengils á jó strengjar
mjöð fyr malma kveðju
mær heiðþegum bæri.

Heiðfé heitir máli ok gjöf, er höfðingjar gefa. Svá kvað Óttarr svarti:

220.
Góðmennis þarf ek gunnar
glóðbrjótanda at njóta.
Hér er alnennin inni
inndrótt með gram svinnum.

Jarlar ok hersar ok hirðmenn eru svá kenndir, kallaðir konungs rúnar eða málar eða sessar. Svá kvað Hallfreðr:

221.
Grams rúni lætr glymja
gunnríkr, hinn er hvöt líkar,
Högna hamri slegnar
heiftbráðr of sik váðir.

Sem Snæbjörn kvað:

222.
Stjórnviðjar lætr styðja
stáls buðlinga máli
hlemmisverð við harðri
húflagan skæ dúfu.

Svá kvað Arnórr:

223.
Bera sýn of mik mínir
morðkennds taka enda
þess of þengils sessa
Þung mein synir ungir.

Konungs spjalli, sem Hallfreðr kvað:

224.
Ráð lukusk, at sá, síðan,
snjallráðr konungs spjalli
átti eingadóttur
Ónars viði gróna.

Svá skal menn kenna við ættir, sem Kormákr kvað:

225.
Heyri sonr á, Sýrar,
sannreynis, fentanna
örr greppa lætk uppi
jast-Rín, Haralds, mína.

Hann kallaði jarlinn sannreyni konungsins, en Hákon jarl son Sigurðar jarls. En Þjóðólfr kvað svá um Harald:

226.
Vex Óláfs feðr
járnsaxa veðr,
harðræði hvert
svá at hróðrs er vert.

Ok enn svá:

227.
Jarizleifr of sá,
hvert jöfri brá.
Hófsk hlýri fram
ins helga grams.

Ok enn kvað hann:

228.
Andaðr er sá,
er of alla brá,
haukstalla konr,
Haralds bróðursonr.

Enn kvað svá Arnórr í Rögnvaldsdrápu:

229.
Réð Heita konr hleyti
herþarfr við mik gerva.
Styrk lét oss of orkat
jarls mægð af því frægðar.

Ok enn kvað hann of Þorfinn jarl:

230.
Bitu sverð, en þar þurðu,
þunngör fyr Mön sunnan
Rögnvalds kind, und randir
ramlig folk, ins gamla.

Ok enn kvað hann:

231.
Ættbæti firr ítran
allríks, en ek bið líkna
trúra tyggja dýrum,
Torf-Einars goð meinum.

Ok enn kvað Einarr skálaglamm:

232.
Né ættstuðill ættar
ógnherði mun verða,
skyldr em ek hróðri at halda,
Hilditanns in mildri.

 

LXVII. Skáldskaparheiti

Hvernig er ókennd setning skáldskapar? Svá, at nefna hvern hlut sem heitir. Hver eru ókennd nöfn skáldskaparins? Hann heitir bragr ok hróðr, óðr, mærð, lof. Þetta kvað Bragi inn gamli, þá er hann ók um skóg nökkurn síð um kveld. Þá stefjaði trollkona á hann ok spurði, hverr þar fór:

233.
Troll kalla mik
tungl sjöt-rungnis,
auðsug jötuns,
élsólar böl,
vílsinn völu,
vörð nafjarðar,
hvélsvelg himins.
Hvat er troll, nema þat?

Hann svarði svá:

234.
Skald kalla mik
skapsmið Viðurs,
Gauts gjafrötuð,
grepp óhneppan,
Yggs ölbera,
óðs skapmóða,
hagsmið bragar.
Hvat er skald, nema þat?

Ok sem Kormákr kvað:

235.
Hróðr geri ek of mög mæran
meir Sigröðar fleira;
haftsænis geld ek hánum
heið. Sitr Þórr í reiðu.

Ok sem kvað Þórðr Kolbeinsson:

236.
Mjök lét margar snekkjur,
mærðar örr, sem knörru,
óðr vex skalds, ok skeiðar
skjaldhlynr á brim dynja.

Mærð, sem Úlfr Uggason kvað:

237.
Þar kemr á, en æri
endr bar ek mærð af hendi,
ofra ek svá, til sævar,
sverðregns, lofi þegna.

Hér er lof kallat skáldskapr.

 

LXVIII. Goðaheiti

Hvernig eru nöfn goðanna? Þau heita bönd, sem kvað Eyjólfr dáðaskáld:

238.
Dregr land at mun banda
Eiríkr und sik geira
veðmildr ok semr hildi.

Ok höft, sem kvað Þjóðólfr inn hvinverski:

239.
Tormiðlaðr var tívum
tálhreinn meðal beina.
Hvat kvað hafta snytrir
hjalmfaldinn því valda.

Rögn, sem Einarr kvað skálaglamm:

240.
Rammaukin kveð ek ríki
rögn Hákunar magna.

Jólnar, sem Eyvindr kvað:

241.
Jólna sumbl
enn vér gátum,
stillis lof,
sem steina brú.

Díar, sem Kormákr kvað:

242.
Eykr með ennidúki
jarðhljótr día fjarðar
breyti, hún sá er, beinan,
bindr. Seið Yggr til Rindar.

 

LXIX. Himins heiti, sólar ok tungls

Þessi nöfn himins eru rituð, en eigi höfum vér fundit í kvæðum öll þessi heiti. En þessi skáldskaparheiti sem önnur þykkir mér óskylt at hafa í skáldskap, nema áðr finni hann í verka höfuðskálda þvílík heiti.
Himinn: hlýrnir, heiðþorrnir, hreggmímir, andlangr, ljósfari, drífandi, skatyrnir, víðfeðmir, vetmímir, leiftr, hrjóðr, víðbláinn.
Sól: sunna, röðull, eyglóa, alskír, sýni, fagrahvél, líknskin, Dvalins leika, álfröðull, ifröðull, mylin.
Tungl: máni, ný, nið, ártali, mulinn, fengari, glámr, skyndir, skjálgr, skrámr.

 

LXX. Jarðarheiti

Hver eru jarðarheiti? Hon heitir jörð, sem Þjóðólfr kvað:

243.
Jarl lætr odda skúrar
oft herðir gör verða
hrings, áðr hann of þryngvi,
hörð él, und sik jörðu.

Fold, sem Óttarr kvað:

244.
Fold verr folk-Baldr,
fár má konungr svá,
örnu reifir Óleifr,
er framr Svía gramr.

Grund, sem Hallfreðr kvað:

245.
Grund liggr und bör bundin
breið holmfjöturs leiðar,
heinlands hoddum grandar
Höðr, eitrsvélum naðri.

Hauðr, sem Einarr kvað:

246.
Verja hauðr með hjörvi
hart döglinga bjartra
hjalmr springr oft fyr olmri
egghríð, framir seggir.

Land, sem Þórðr Kolbeinsson kvað:

247.
En eft víg frá Veigu,
vant er orð at styr, norðan
land eða lengra stundu
lagðisk suðr til Agða.

Láð, sem Óttarr kvað:

248.
Heltu, þar er hrafn né svalta,
hvatráðr ertu, láði
ógnar stafr, fyr jöfrum,
ýgr, tveimr, við kyn beima.

Hlöðyn, sem kvað Völu-Steinn:

249.
Man ek þat, er jörð við orða
endr myrk Danar sendi
grænnar gröfnum munni
gein Hlöðynjar beina.

Frón, sem kvað Úlfr Uggason:

250.
En stirðþinull starði
storðar leggs fyr borði
fróns á folka reyni
fránleitr ok blés eitri.

Fjörgyn, sem hér er kveðit:

251.
Örgildi var ek, Eldis,
áls Fjörgynjar, mála,
dyggr, sé heiðr ok hreggi,
hrynbeðs, áar steðja.

Vissza a bloghoz

Új hozzászólás Frissítés